Koniczyna-w-survivalu

Koniczyna biała.

Jemy to, co znajdziemy – Koniczyna w survivalu

Koniczyny to jedne z najłatwiej rozpoznawalnych dzikich roślin jadalnych, które mogą okazać się niezwykle przydatne w przygotowaniach na sytuacje kryzysowe. Rosną niemal na wszystkich kontynentach w strefie klimatu umiarkowanego. W Polsce występują w ponad 20 gatunkach i można je znaleźć dosłownie wszędzie – na trawnikach, łąkach, pastwiskach czy boiskach.

W survivalu i ewakuacji z miasta koniczyna może stanowić cenne źródło składników odżywczych. Najczęściej spotykane w Polsce gatunki to koniczyna biała, koniczyna łąkowa (czerwona) oraz koniczyna drobnogłówkowa. Warto znać ich wygląd i zastosowanie w terenie.

Koniczyna biała rośnie na wysokość 15–45 cm. Jej jajowate, trójlistkowe liście mają charakterystyczną jasną plamę. Kwiaty białe (po przekwitnięciu różowiejące) pojawiają się od maja do sierpnia. To roślina łatwa do rozpoznania i bardzo cenna w sytuacjach awaryjnych – zarówno do jedzenia, jak i na herbatę ziołową.

Koniczyna łąkowa (czerwona) osiąga 15–50 cm wysokości. Jej owłosiona łodyga zakończona jest eliptycznymi liśćmi z jasną plamką w kształcie grotu strzały. Kwitnie od maja do września w odcieniach purpury. To kolejna z roślin, które warto znać w ramach gotowości na kryzys i ewakuację pieszą – jej liście i kwiaty są jadalne po ugotowaniu.

Koniczyna łąkowa.

Koniczyna drobnogłówkowa to dziko rosnąca roślina, którą można spotkać na suchych łąkach, przydrożach i pastwiskach w niemal całej Europie. Dorasta do ok. 35 cm, ma drobne, jajowate liście oraz żółte kwiaty, które z czasem brązowieją. Kwitnie od maja do września. W survivalu może być używana do przyrządzania naparów i uzupełniania diety roślinnej.

Koniczyna drobnogłówkowa.

Z kwiatów koniczyny można przygotować rozgrzewającą herbatę, a młode liście i kwiaty po ugotowaniu nadają się do spożycia jak warzywa liściaste. Suszone i zmielone główki kwiatowe mogą służyć jako dodatek do mąki w sytuacjach braku dostępu do żywności. To jedna z tych roślin, które naprawdę warto znać, planując przetrwanie w terenie.