Szczawik zajęczy

Szczawik zajęczy

Jemy to co znajdziemy - Szczawik zajęczy

Szczawik zajęczy to bylina rosnąca do wysokości 15 cm, mająca cieniutką łodygę, na której znajdują się trzy liście w kształcie serca. Często mylona z koniczyną. Kwitnie od kwietnia do maja a czasami nawet na jesieni. Kwiaty składają z dziesięciu pręcików otoczonych pięcioma symetrycznymi białymi płatkami z charakterystyczną fioletową żyłką i żółtą plamką

Szczawik występuje w całej Polsce i prawie w całej Europie. Można go spotkać w ciemnych częściach lasów liściastych i iglastych na glebach kwaśnych.

Listki szczawika przy złej pogodzie i w nocy zmieniają swoje położenie co powoduje, iż można mieć wrażenie, że listki tulą się do siebie. To zjawisko nazywane jest "snem roślin".

"Sen" roślin

 

Surowcem zielarskim są kwiaty i liście. Liście można zbierać na wiosnę i wczesne lato ale w razie potrzeby można go wydobyć zimą spod śniegu. Liście można jeść na surowo albo przyrządzić zupę a'la szczawiowa. W/w szczawik można także dodawać do sałatek, ciast, podpłomyków, a także do napojów, czy zup jarzynowych i barszczów zakwaszając je w ten sposób.

Ponadto zgniecione liście szczawika można stosować jako okłady na rany lub żuć w przypadku stanu zapalnego jamy ustnej.

Napar za świeżego ziela obniża gorączkę.

Pomimo, że szczawik zajęczy posiada dużo witaminy C to stosowany w dużych dawkach może mieć działanie toksyczne, poza tym osoby z chorobami nerek, dróg moczowych i gruźlicy powinny go unikać.